WSZYSTKO O NERWIAKU

zwyklychlopak

Hej,

Mam 32 lata. Od 3-4 tygodni mam szum w jednym uchu. 2 tygodnie wcześniej prawe ucho zatykało mi się 1-2x dziennie. Dodam, że to mój jedyny objaw, nie mam bólu/ zawrotów głowy, problemu z twarzą, językiem itd.
Poszedłem do 2 laryngologów i neurologa - nic. Potem skierowałem się szpitala WAM w Łodzi, gdzie zostałem dogłębnie przebadany. Wszystkie badania audio~ w formie, próby kaloryczne ok, brak problemów z błędnikiem, morfologia ok, generalnie wszystko w porządku. Endoskopia nosogardła wykazała trochę powiększony 3ci migdał (po prawej) ze śluzem + spulchnione ściany trąbek, ale trąbka drożna.
Na samym początku diagnostyki, lekarka, która mnie kieruje, powiedziała, że istnieje prawdopodobieństwo guza i trzeba je wykluczyć - 23.01 - rezonans z kontrastem. Po rezonansie kazano mi poczekać 15 min z wkłuciem, jak wróciłem, na stole była kolejna osoba, ale technik (osoba wykonująca rezonans) miał wyświetlone na ekranie zdjęcie z białą plamką w charakterystycznej (chyba dla tego guza) lokalizacji, dokładnie po prawej stronie (mam szum prawostronny), równocześnie z kimś rozmawiał przez tel. mówiąc, że próbuje złapać <imię pani - takie same, jak lekarz mnie prowadzący>, ale że ona nie odbiera. Naturalnie moje podejrzenia padły na moje wyniki.
Jutro sobota, o 15 mam dzwonić i dowiedzieć się, jaki wynik. Generalnie już mam takie nastawienie, że "wiem" (na bazie swoich obserwacji, ludzi ze szpitala), ale nie ukrywam, że bardzo się boję.

ewa

Witaj, przede wszystkim poczekaj do ostatecznego wyniku. Wtedy, ewentualnie, zaczniesz się martwić. Nerwiak to nie koniec świata, więc uszy do góry ☺. Odezwij się, jak będziesz mieć wyniki w ręku, bo nie ma co gdybać, jak się nie zna diagnozy.

zwyklychlopak

Hej,
dziękuję za wiadomość. Wiem, wiem, ale jak sama się domyślasz, strach przed diagnozą jest i do jutra nie zniknie. Staram się koncentrować na żonie (która za miesiąc rodzi) i córce (3 lata). Najbardziej się chyba boję właśnie reakcji żony, nie chciałbym żeby to negatywnie wpłynęło na ciążę. Najśmieszniejsze jest to, że jutro o 15 mam przyjechać/ zadzwonić, dowiedzieć się o wynik, a jutro robimy urodziny córki dla znajomych a w niedzielę - dla rodziny ;D
Przeraża też to, że guz mózgu brzmi bardzo poważnie, jest stosunkowo rzadki, i dlaczego to właśnie mnie dotyczy ten temat (albo przypuszczenie).
Dzisiaj staram się relaksować, ale szum w uchu cały czas mi przypomina o tym, że "coś" się dzieje.

ewa

Jeśli diagnoza o nerwiaku się potwierdzi to niestety z szumami będziesz musiał nauczyć się żyć. Medycyna w tej materii jest bezradna. Ja mam je non stop od 14 lat. Nagorzej odczuwa się je przy zmęczeniu albo katarze, bo robią się intensywniejsze.
Wierz mi, nerwiak to tylko nerwiak i w sumie powinno być się za niego wdzięcznym, bo mogło być gorzej 😉

zwyklychlopak

Zdecydowałem, że jednak nie będę dzwonił do szpitala jutro. Przez 2 dni będę świętował urodziny Hani więc zostawię to sobie na poniedziałek i wizytę. Nie chcę zepsuć weekendu. Także dam znać w poniedziałek, chyba że ktoś ze szpitala sam szybko zadzwoni, że mam się stawić ;D Aktualnie od kilku dni upijam się co wieczór i to naprawdę się sprawdza. Wiem, że nie mogę tak w nieskończoność, dlatego postanowiłem, że po diagnozie wrócę do poprzedniego życia, tj. regularnych treningów, morsowania (tak, naprawdę - morsuję Very Happy

)itd. Czy myślicie, że przy nerwiaku można w dalszym ciągu uprawiać aktywność fizyczną w miarę regularnie? Zawsze miałem na tym punkcie bzika i myślę, że to może mieć dodatkową wartość terapeutyczną.
I mam jeszcze jedno pytanie, chociaż wydaje mi się, że znam na nie odpowiedź, ale proszę o pomoc - czy do szumów można się przyzwyczaić? Czy nie jest tak, że z czasem mózg "przestaje" je zauważać? Nie chciałbym brać również psychotropów i leków na uspokojenie, więc drugie pytanie - żyjecie normalnie bez takich "wspomagaczy", jak każdy "inny"? Czy w ogóle w dłuższej perspektywie pamiętacie o tym, że dopadła Was taka "przypadłość" jak guz?

ewa

Szumy są sprawą bardzo indywidualną. Są na różnych częstotliwościach, jedni mają je mniej lub bardziej intensywne. Również nasze samopoczucie decyduje, że są bardziej lub mniej znośne. Na pewno ułatwia przebywanie pośród dźwięków, które zagłuszają nasze szumy. Najgorsza jest zupełna cisza, wtedy człowiek skupia się na tym szumie, co męczy. Czy da się do nich przyzwyczaić? Trudno mi po tylu latach odpowiedzieć na to pytanie. Czy chcesz czy nie chcesz musisz z nimi żyć i wszystko zależy od naszego nastawienia się do nich.

piniu

cześć, znasz już wynik?