WSZYSTKO O NERWIAKU

Edyta

Diagnoza-guz mózgu -te słowa wciąż brzmią w Twojej głowie. Co to znaczy? Co mnie czeka w najbliższym czasie? Jak sobie z tym poradzić?
Słowa napisane poniżej są skierowane właśnie do Ciebie. Mają pomóc Ci w zrozumieniu tego, co dzieje się z Tobą samym i co dzieje się dookoła, co mówią lekarze, co oznaczają trudne nazwy medyczne. Pamiętaj-nie jesteś sam. Nie jesteś jedyną osobą,która boryka się z tym problemem,

Ostatnio miałeś coraz częściej bóle i zawroty głowy, pojawiały się trudności z mową lub niedowład ręki czy nogi,problemy ze słuchem lub wzrokiem. A może w pełni aktywnego życia, nagle spadła na Ciebie choroba w postaci pierwszego napadu padaczkowego?
Gdzieś w głębi może nawet spodziewałeś się takiej diagnozy, jednak ze wszystkich sił starałeś się nie dopuścić tej myśli do siebie. Teraz stała się faktem.
W pierwszej chwili po usłyszeniu diagnozy prawdopodobnie byłeś
w szoku, nie rozumiałeś, co do Ciebie mówią i czy to na pewno dotyczy Ciebie.
Może to pomyłka? Jakiś zły sen?
Potrzebujesz czasu, aby ochłonąć i przystosować się do nowej sytuacji.
Wtedy pojawi się nowe spojrzenie na tą sytuację i plan działania.
Na razie jest w pełni zrozumiałe, że czujesz smutek, strach , a nawet dziecięcą bezradność.

Dystres - stres spowodowany chorobą jest zrozumiałą, naturalną reakcją.
Jeśli należysz do tych, którzy w sytuacjach kryzysowych w życiu odnajdują w sobie ducha walki, reagują przekonaniem „pokonam to, uda mi się”, to w sytuacji choroby poczujesz się lepiej podejmując walkę.
Jednak nie wszyscy dysponują duchem walki. Wśród pacjentów są również tacy, którzy w życiu zawsze mieli tendencję do reagowania w odmienny sposób, unikając bezpośredniej konfrontacji. W chorobie takie osoby mogą odczuwać silniejsze reakcje, takie jak depresja, silny lęk czy kryzys duchowy. Jeśli należysz do tej właśnie grupy, aby lepiej sobie radzić w nowej sytuacji, możesz potrzebować wsparcia psychologicznego.
Zgodnie ze współczesną wiedzą, fakt, że nie czujesz się „silny psychicznie”, nie przyczynia się do rozwoju choroby , ani nie wpływa
na jej przebieg. Masz prawo czuć się tak, jak się czujesz. Każdy reaguje
inaczej. Reagujesz w sposób najlepszy jaki potrafisz i zgodny z właściwym Tobie stylem.
Akceptacja uczuć, jakie przeżywasz i indywidualnego stylu radzenia sobie
z chorobą, przyniesie Ci ulgę.
Choć to trudne, warto podjąć walkę! Możesz ją wygrać! Rozejrzyj się wokół, a zobaczysz wielu innych ludzi, którym nieobce jest Twoje cierpienie. Są to dawni pacjenci i ich rodziny. Oni przeszli przez to samo, z teraz mogą służyć Ci pomocą i wsparciem. Nadal są szczęśliwymi ojcami i matkami, podróżują, pracują zawodowo, cieszą się radością normalnego życia.
Po reakcji szoku może pojawić się rozgoryczenie, poczucie ogromnej
krzywdy, depresja. Taki stan trwa kilka dni lub tygodni. Zastanawiasz się,
„dlaczego mnie to spotkało”? Dlaczego wokół jest tylu ludzi, którym nic
nie dolega? Nie zasłużyłem na to! Mam jeszcze tyle do zrobienia! Depresja czasem przeradza się w rezygnację. Jeśli jest Ci trudno poradzić sobie z tymi emocjami, zaczynają one dominować nad Twoim życiem, wpływają na podejmowane decyzje, powiedz o tym swojemu lekarzowi, który skontaktuje Cię ze specjalistą. Depresja jest powszechną choroba, a Ty jesteś w szczególnie trudnej sytuacji. Jeśli zajdzie potrzeba zastosowania leków przeciwdepresyjnych, nie odwlekaj tej decyzji. Im szybciej poradzisz sobie z trudnymi przeżyciami, tym lepiej dla Ciebie. Nie czekaj, aż depresja ustąpi sama. Bez leków raczej to nie nastąpi.
Wreszcie może pojawić się złość. Czasem skierowana przeciwko najbliższym, tym, którzy najbardziej starają się pomóc. Złość nie jest złym uczuciem, jeśli uda Ci się ja właściwie ukierunkować. Niech stanie się pomocna w walce z rzeczywistym przeciwnikiem, czyli chorobą. Niech będzie mobilizująca do walki, a nie niszcząca. Nie pozwól się zdominować złości!
Wreszcie może pojawić się poczucie spokoju, zgody, akceptacji. Zaczynasz rozumieć, co się stało i próbujesz nad tym zapanować. Zaczynasz snuć plany na przyszłość, zastanawiać się nad swoim dalszym życiem.
Niezwykle trudno jest rozmawiać o swojej chorobie z najbliższymi. To
trudna próba dla Was wszystkich. Im też jest bardzo ciężko. Twoi bliscy
doświadczają tych samych uczuć, co Ty, od rezygnacji, poprzez agresję do akceptacji. Podzielcie się swoimi obawami, lękiem i nadzieją. To doda,
tak potrzebnych Ci teraz sił. Nie obawiaj się też kontaktów z przyjaciółmi
czy współpracownikami. Naucz się korzystać z oferowanej Ci pomocy
i wsparcia.