WSZYSTKO O NERWIAKU

mest1987

Pewnie inaczej sie patrzy na życie jak ma się dzieci, męża lub żonę- ma się dla
Kogo żyć. Ja co prawda mam dziewczynę z którą jestem już 5 lat ale proszę mnie źle nie zrozumieć bo to co teraz napiszę tyczy się tylko mojej osoby. Podziwiam Was, ludzi którzy znaleźli siłę żeby stanąć na nogi i przeć do przodu. Dla mnie żyć dla samei idei życia, żeby tylko przemeczyć się cały dzień, zasnąć i wstać rano z myślą że dzisiaj też muszę jakoś dociagnąć do końca dnia jest bez sensu. Miałem taki pogląd przed tym jak dowiedziałem się ze musze isc na operacje i teraz po nowinie nic sie u mnie nie zmienia. Nie boje sie samej operacji, boje sie tego ze po operacji bede zdany na innych, ze wielu rzeczy do konca zycia nie zrobie sam. Jesli nie bede w stanie sam sie utrzymac to ja nie uwazam dalej swojego zycia za uzyteczne bo nie zamierzam byc dla nikogo ciezarem. Z drugiej jednak strony nigdy sie latwo nie poddawalem i mocno wierze ze dam sobie rade. Nie wszystko zalezy jednak ode mnie.

aniaEmi

po operacji napewno będziesz skazany na czyjąś pomoc,wierze,że to dla Ciebie będzie trudne,ale jak sam piszesz łatwo się nie poddajesz,a poza tym co to za filozofowanie,nie ma Cię kto tam w tyłek kopnąc,jak już masz to życie to czerp z niego korzyści a nie wstajesz i ciągniesz kolejny dzień,co to kurde za podejście,będziesz miał okazje docenić to życie i skoro jesteś w związku 5lat to masz kogoś dla kogo warto żyć,nie myśl egoistycznie,tylko ściskaj tyłek i do przodu

mest1987

mest1987

meggi

Po operacji nie mam tyle energii co przed.Mam problemy z koncentracją i pamięcią.Nie jeżdzę narowerze bo po prostu się boję.Miewam zawroty głowy szczególnie jak poruszam się o zmroku.Poza tym pracuję,sprzątam, gotuję i staram się normalnie żyć.Miewam chwile zmęczenia ale przestawiłam się i odpowiednio dozuję wysiłek fizyczny.Na pewno nie daję rady biegać.Generalnie przestawiłam się na inny rytm.Dodam,że jestem osobą +50 i mam pakiet chorób Wink

No i każdy inaczej to wszystko przechodzi.Ja poddałam się operacji bo guz zagrażał mojemu życiu i myślę, że nikt z nas nie miał wyboru specjalnie.To nie znamie na ciele, że można albo nie wyciąć.
Zmień nastawienie i optymizmu wlej w swoje myślenie bo sam wchodzisz w dół.Zostaw sobie dumanie na czas po operacji.Bo tak czy inaczej od razu nie będziesz brykał bo to w końcu poważny zabieg.Dużo będzie zależało też od Twojego podejścia bo to ważna rzecz w dojściu do zdrowia.

Edyta

Kazdy przypadek jest inny. Ja tak jak megii zrezygnowalam z jazdy na rowerze tzn przejade ale kawalek a nie jakies dlugie trasy. Za to zaczelam chodzic z kijkami,najwiecej przeszlam w ciagu dnia 25 km. Z bieganiem nie mam problemow. Prowadzeniem domu czyli gotowaniem,praniem sprzataniem zajelam sie m-c po operacji bo maz musial wrocic do pracy i zostalam sama z 3 dzieci w tym z m-cznym niemowlakiem i dalam sobie rade. Problemy z rownowaga miewam jak jest ciemno. Przy komputerze jak widzisz spedzam mase czasu-chociazby fakt zalozenia forum i udzielania sie na nim sporo czasu pochlania. Rafal ,ktory zaraz po operacji mial problemy z chodzeniem wrocil do swojej pasji i wspina sie po gorach,Piotrek chyba uprawia boks. To nie jest tak ze po operacji jestemi niezdolni do jakichkolwiek czynnosci. Fakt,nasze zycie sie zmiania ale zyjemy w miare normalnie. Czasami jak obserwuje niektore osoby to wydaje mi sie ze mam wiecej sily niz one chociaz przeszlam taka operacje i jestem w gronie 40+. Zmieni sie Twoje zycie,przewartosciowuje sie ,zobaczysz ilu tak naprawde masz prawdziwach przyjaciol. Bedzie inaczej ale bedzie. Poradzisz sobie tak jak my wszyscy. Jestes mlodym czlowiekiem

mest1987

No właśnie najbardziej boję się problemów z pamięcią i koncentracją.
Meggi może moje wypowiedzi na forum są takie dołujące, ale ogólnie na co dzień żyję normalnie, niektórzy się mnie pytają czy aby nie ściemniam z tą operacją. Uśmiecham się, żartuje, teraz robię rodzicom remont
Jednak wolę się zastanowić przed operacją żeby wiedzieć jak to wszystko poukładać niż po. Ja jestem u nas w domu osobą która wszystko organizuje i zarządza. Moja rodzina się zastanawia jak to wszystko będzie funkcjonowało jak zostanę wyłączony. To będzie egzamin dla nas wszystkich.

Edyta

No bez przesady , nie ma aż takich problemów z pamięcią i koncentracja. Nie popadajmy w paranoję. A rodzina niech nie przesadza. Tak mówią jakbyś co najmniej warzyw em miał być wymagajacym opieki 24 godziny na dobę.

meggi

Mest, będziesz wyłączony na jakiś czas bo nawet gdy po operacji szybko odzyskasz siły czego Ci życzę to rozsądne będzie nie co przyhamować dotychczasowe życie.Nie martw się bo dasz radę i zobaczysz,że da się żyć.A zaburzenia pamięci,koncentracji i pozostałe to nic w porównaniu z tym,że poruszamy się,widzimy,funkcjonujemy i żyjemy bo inni takiej szansy nie mają.Zajrzyj w ankietę osób po operacji jak jeszcze nie poczytałeś .

mest1987

lilia

Mest sądząc po nicku jesteś rok starszy ode mnie. Operacje przeszłam w wieku 22 lat, prawdą jest że im człowiek młodszy tym szybciej wraca do formy.

W moim przypadku nie było mowy o zanikach pamięci czy kłopotach z koncentracją, jeśli takie objawy masz to prędzej wynikają ze stresu i nerwów niż z faktu posiadania nerwiaka czy przebytej operacji.

Najgorsze są pierwsze miesiące po operacji, w sumie pierwszy rok. Teraz po 5 latach robie wszystko (a nawet więcej) niż przed operacją. Pracuję, prowadzę dom, jeżdżę na rowerze, pływam, biegam. Co do roweru to muszę przyznać że przy gwałtownych ruchach głowy zdarza się tracić równowagę, ale nie zdarzyło mi się upaść ani nikogo potrącić więc jest ok Smile

więc gowa do góry, będzie ok, pozdrawiam Smile

ewa

Mest, chłopie, dla takich osób jak Ty lekarz po operacji powinien dawać bilet w jedną stronę do Holandii gratis. Albo nastawiasz się pozytywnie, albo maż się jak baba, że Twoje życie po operacji to będzie już wyłącznie wegetacją. Ja nie wiem co się dzieje z tymi chłopami. Kruche to to jak porcelana. Lepiej nie dotykać bo się rozsypie. Mest, idź się gdzieś przejść i wróć do nas jak zaczniesz myśleć jak chłop Wink

Janusz

Mest, ales Ty maruda. Wspolczuje twojej dziewczynie. Czego Ty sie jeszcze boisz... burzy. Wykorzystaj doswidczenie jakim sie dziela osoby po operacji, wyciagnij wnioski i oby czas dojscia do przyzwitego stanu byl jak najkrotszy. Operacja nerwiaka to tak groznie brzmi. W rzeczywistosci jest setki gorszych przypadkow.

mest1987

Ok już wszystko wiem, dziękuję za informację.

krysiunia

Mest, kobiety dzieci rodzą po takiej operacji - jest kilka na forum np. Ania1, domy budują - tu nasz Piniu, wyjażdżają zagranicę do pracy , a TY się nam tutaj mazgaisz !!!
Po pół roku od operacji ja wróciłam do opieki nad 2 letnim wnukiem -Było o.k., teraz "robię pierogi" . Każdy daje z siebie ile może lub chce, chyba nie schowasz się pod płaszczyk choroby , wszystko będzie dobrze, technika operacji też poszła do przodu .
Czyżbyś był z porcelany ? jak pisze Ewa. Wrócisz do wszystkiego a przez parę m-cy domownicy poradzą sobie.

mest1987

Janusz chciał wiedzieć czego się boję? Zatem odpowiem. Boję się tego, że jeśli nie wrócę do pracy to nie utrzymamy domu który mam na kredyt, a niestety moja dziewczyna nie przynosi worka pieniędzy co miesiąc. Nie wyobrażam sobie sprzedaży domu, poza tym co to da? Boję się o najbliższych bo to im chcę zapewnić jakiś byt i bezpieczeństwo. Kiedy o tym pomyślę? Po operacji? Może być jednak za późno. Widzę, że po operacji mnóstwo osób jest bardzo mądrych, szkoda tylko, że jak czytałem Wasze historie to wyglądało to zupełnie inaczej przed.
Poza tym najwięcej do powiedzenia ma Ewa i Janusz ( nie wiem co przeżyliście, skupiam się tylko na sytuacji z nerwiakiem, akurat osoby, które jak dobrze doczytałem operacji nie miały. Szanuję Wasze zdanie, ale trochę przystopujcie. Edyta pewnie sama może przyznać, że gdyby nie mąż i rodzina to ciężko byłoby się samemu utrzymać bo jednak życie coś tam kosztuje a na pewno więcej niż wynosi renta. Jeśli kogoś obraziłem to przepraszam, bo nie to było moim celem a innym dziękuję za słowa wsparcia i zrozumienia. Jeśli nie wszyscy się na mnie obrazili to zapewne w przyszłości będę miał jakieś pytania.

ewa

Mest, każdy z nas miał takie czy inne operacje, taką czy inną sytuację w domu czy rodzinną. Ale jak ja bym miala rozczulać się nad sobą, to nie wiem czy dałabym radę żyć. Jeszcze nie jesteś po operacji a snujesz najgorsze wizje. Zaczniesz się martwić jak pójdzie coś nie tak. Bo wierz mi, że takie czarnowidztwo lubi się spełniać, a na co Ci to?

mest1987

Ewa masz racje niepotrzebne mi to jest, ale przyznasz, że lepiej w tej sytuacji pomyśleć o tym jak coś będzie źle niż jak będzie dobrze, bo jeśli będzie dobrze to po prostu wszystko wróci do normalności:) i oddzielmy dwie rzeczy. To, że ja pytam o te gorsze strony operacji nie znaczy, że tak do tego podchodzę bo głęboko wierzę w to, że wszystko będzie super. W sumie to nie dopuszczam innej myśli, ale lubię wiedzieć co mnie czeka też z tej mniej komfortowej strony, bo jakby nie spojrzeć może się zdarzyć i jedno i drugie.

Edyta

Napisze tak...po operacji moze byc roznie. Jedni z nas pomimo powiklan powrocili do pracy i daja sobie rade. Ja probowalam ale sobie nie poradzilam i jestem na rencie. O tym jak wysokie sa u nas swiadczenia rentowe chyba pisac nie musze. Ale i tez nie przymieram glodem. Szalu nie ma ale jakos jest. To normalne ze czlowiek przed operacja bierze pod uwage i taka ewentualnosc ze do pracy nie powroci i co wowczas. Nie ma nic zlego w tym, ale nalezy podejsc tez spokojnie do tego bo obsesyjne myslenie ze bedzie zle sprowadzi to na nas.
Nie wiem gdzie pracujesz,co robisz. Jestes mlodym czlowiekiem i zdaje sobie sprawe ze sytuacja,w ktorej mozesz sie znalezc po operacji Cie stresuje. Piszesz,o utrzymaniu domu na ktory masz kredyt. Rozumiem Twoje obawy jednak nie zamartwiaj sie na wyrost bo nic Ci to nie da. Psychicznie sie wykonczysz i bedzie Ci jeszcze gorzej po operacji stanac na nogi. Poczekaj spokojnie na rozwoj wydarzen. A przeciez nie jestes sam,masz rodzine,dziewczyne i wspolnymi silami dacie rade.

lenny

Ciężko czyta się ten wątek/ tą historię.
Mest boi się zmiany po, bo lubi mieć (złudne) poczuć że jest panem swojego życia (wszystko zaplanowane, każda decyzja przemyślana w każdej strony). Na pewno, nic nie robiąc (nie poddając się operacji) nie pozbędziesz się dolegliwości - będzie tylko gorzej (wówczas na pewno będziesz na łasce innych). A to że o tym teraz myślisz (o zapewnieniu bytu i bezpieczeństwa), nic nie zmieni, tylko może przynieść Ci "smutek" . Kredyt, mieszkanie - są ważne, ale to tylko dobra materialne, nie najważniejsze.
Jedyne co będzie mógł zrobić po, to przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości (która wcale nie musi być gorsza; może być nawet ciekawsza Smile

- zmiana wartości, odbierania zmysłami otoczenia... Nie przyzwyczaisz się, nie znajdziesz w sobie siły, "aby nie żyć tylko dla samej idei życia... być użyteczny", to co zrobisz... (takie myślenie sugerować może, że osoby niepełnosprawne np. na wózku - wegetują; https://www.youtube.com/watch?v=j2_i4UNAn6c

Ewo - mężczyźni to gatunek pod ochroną, zagrożony Smile

Powiem krótko - niech kolegę ktoś przytuli i nie mówi, że wszystko będzie dobrze.
7:33 (zwł. 8:33) - https://www.youtube.com/watch?v=8wsrkIaaieg

aaa, żeby Mest nie powiedział, że się wymądrzam i nie byłem w takiej/podobnej sytuacji - jestem po 3 operacjach (i też mam kredyt)