WSZYSTKO O NERWIAKU

Edyta

Audiometria tonalna

Jest badaniem, dzięki któremu można określić stopień niedosłuchu – określić ubytek słuchu dla poszczególnych częstotliwości. W nerwiakach nerwu przedsionkowo-ślimakowego obserwujemy postępujący niedosłuch typu odbiorczego, ze spadkiem dla wysokich tonów. Częste powtarzanie wykonywania audiometrii tonalnej daje możliwość wykazania postępującego charakteru niedosłuchu, co jest bardzo ważne w diagnostyce guza nerwu VIII.

Audiometria słowna

Jest ważnym elementem badań audiologicznych w zaburzeniach słuchu typu przewodzącego oraz typu odbiorczego o lokalizacji ślimakowej i pozaślimakowej. W niedosłuchu odbiorczym pozaślimakowym krzywa słowna charakteryzuje się określonym nachyleniem. Nachylenie
jest tym większe im większy jest spadek krzywej tonalnej.

Audiometria impedancyjna

Jest to obiektywna metoda diagnostyczna narządu słuchu, nie wymaga współpracy pacjenta.
Polega na badaniu odruchów z mięśni śródusznych:
Badanie odruchu strzemiączkowego.
Badanie zanikania odruchu z mięśnia strzemiączkowego.
Brak odruchu z mięśnia strzemiączkowego wskazuje na pozaślimakową lokalizację uszkodzenia słuchu. Dodatni wynik w badaniu zanikania odruchu mięśnia strzemiączkowego wskazuje na pozaślimakową lokalizację patologii.
Próba ta jest bardzo przydatna we wczesnym okresie rozwoju guza nerwu przedsionkowo-ślimakowego, gdy może to być pierwszy objaw występowania guza.

Audiometria odpowiedzi elektrycznych

Jest to badanie elektrofizjologiczne narządu słuchu. Polega ono na rejestrowaniu i ocenie zjawisk elektrycznych w każdym odcinku drogi słuchowej.
Badanie to obejmuje 3 metody:
Elektrokochleografię.
Audiometrię odpowiedzi pniowych.
Audiometrię odpowiedzi korowych.
Największe znaczenie w diagnostyce pozaślimakowej mają wywołane potencjały słuchowe pnia mózgu /ABR/. Pokazują one czynność nerwu słuchowego oraz jąder ślimakowych.

Diagnostyka radiologiczna

W diagnostyce guzów nerwu przedsionkowo-ślimakowego stosujemy przeglądowe zdjęcie porównawcze piramid kości skroniowych wg Schullera oraz zdjęcia warstwowe kości skroniowej w ustawieniu Stenvensa. Obecnie zdjęcia radiologiczne uszu są mniej przydatne. W
guzach nerwu VIII mają swoją ograniczoną wartość i wymagają uzupełnienia badaniem tomografii komputerowej i badaniem rezonansu magnetycznego.

Rentgenowskie badania kontrastowe

Zanim wprowadzono badania komputerowe i badania rezonansu magnetycznego diagnostyka patologii wewnątrzczaszkowej opierała się głównie na badaniach kontrastowych.
Do nich można zaliczyć odmę mózgową, odmę komorową i angiografię tętnic kręgowych.
Badanie odmy mózgowej polega na wypełnieniu śródczaszkowych przestrzeni płynowych powietrzem drogą nakłucia lędźwiowego. Odma komorowa polega zaś na wypełnieniu układu komorowego środkiem cieniującym – wskutek zastosowania powietrza można dokładniej
określić topografię guza i jego wielkość. Z kolei arteriografia tętnic kręgowych jest pomocna w określeniu precyzyjnej lokalizacji i wielkości guza kąta mostowo-móżdżkowego.
W przypadku lokalizacji guza w kącie mostowo-móżdżkowym, środek cieniujący modeluje się na nim i nie wnika do przewodu słuchowego wewnętrznego.

Tomografia komputerowa /CT/

Została wprowadzona w latach 70 i diametralnie odmieniła diagnostykę guzów nerwu VIII.
Dzięki niej można z dużą dokładnością oceniać toczące się procesy wewnątrzczaszkowe.
Tomografia komputerowa polega na wyłapywaniu wiązki promieniowania przechodzącego przez tkanki. Nerwiaki nerwu przedsionkowo-ślimakowego, które rosną w kącie mostowo-móżdżkowym dobrze uwidaczniają się w CT z zastosowaniem kontrastu.

Rezonans magnetyczny

Jego technika opiera się na działaniu protonów wchodzących w skład jąder atomowych fal elektromagnetycznych oraz pola magnetycznego. RM jest przydatny w wizualizacji struktur zawartych w przewodzie słuchowym wewnętrznym i kącie mostowo-móżdżkowym, w szczególności zaś nerwu twarzowego i przedsionkowo-ślimakowego. Badanie rezonansu magnetycznego jest badaniem bardzo czułym – pozwala na obrazowanie guzów o średnicy powyżej 3 mm.